Met de Pixel Shift optie van de A7RIII en latere modellen kan je een gedeelte van de CMOS sensor gebruiken om een foto te maken. Door dat gedeelte telkens een klein stukje op te schuiven, ontstaan er 4 foto’s die gecombineerd kunnen worden tot 1 super grote foto van 240 megapixels. Nu ik in het bezit ben van de Sony 200-600mm superzoom, werd het tijd om de maan van dichtbij te bekijken. Op 600mm met 42 megapixels lukt dat aardig; maar wat nou als ik kan croppen in een foto van 240 megapixels? Dat werd een leuk onderzoek.

 

In JPEG schieten met Digital Zoom

Door met de A7RIII in JPEG te schieten, kon ik op 3.5x vergroting met de Digital Zoom (ref. sony.com) nog dichter bij de maan komen. Doordat ik geen fan ben van JPEGs door het verlies van details, prefereer ik de bovenstaande foto.

Pixel Shift Multi Shoot modus

Door op de A7RIII via Menu [1, 3] > Px. Shift Multi Shoot te selecteren en de interval op 0.5 sec. te zetten, activeerde ik de functie (meer uitleg hoe je dit activeert lees je via sony.com).

Door deze foto’s met de Imaging Edge Desktop Viewer Mode te combineren, ontstond er dit.

Conclusie? Missie mislukt. Na enig onderzoek zie ik dat meer mensen het onmogelijk achtten om de maan op deze manier te fotograferen. Waarom? Doordat de aarde met 1600 KM per uur om de maan draait, levert 4x een halve seconde wachten een verschil van 0.8 KM (1600/3600*2). Naast het feit dat fotograferen op 600mm al een enorme opgave is door de trillingen – zelfs op statief. Ik had gehoopt de foto’s handmatig in Photoshop te kunnen uitlijnen, maar ook het verschil in afstand maakt dit erg moeilijk.

Kortom, wil je de maan van dichtbij fotograferen, dan is RAW op 600mm full frame – naast de Nikkon Coolpix P1000 – momenteel je beste antwoord. Fotograferen in APSC is voor Sony fotografen ook een optie, gecombineerd met een 2x Teleconverter (ref. sony.com) en de 62 megapixel sensor van de A7RIV. Voor wie dat niet in huis heeft liggen, levert het bovenste plaatje genoeg tot zijn verbeelding.